Geachte minister Slob,
Ik ben Rico-Jay en ik ben 11 jaar.
Al mijn hele leven ben ik ziek, en tot mijn 8e zó ziek dat ik vaak heb gezegd dat ik liever dood wilde dan de pijn die ik toen elke dag had, want de dokters konden niks voor mij doen…. zeiden ze….
Dankzij heel veel lieve mensen kon ik gelukkig in Boston geopereerd worden en konden ze daar ook mijn dunne darm stoma weg halen, wat een rotding was dat zeg! De dokters daar zijn echte helden, en ook al zal ik nooit genezen, want dat kan niet met chronische aandoeningen, ik heb wél een veel betere kwaliteit van leven gekregen waardoor ik eindelijk naar een sport kan en ik kan stoeien met mijn broer!
Ik ben nog altijd veel moe en een paar keer per dag en vaak ook ‘s nachts, zit er zomaar poep tussen mijn billen, maar gelukkig kan ik net zo vaak douchen als nodig is.
Mijn concentratie is ook niet optimaal maar ik doe wel heel erg mijn best daar verbetering in aan te brengen. Alleen dat is een beetje moeilijk in je eentje…
Ik ging dus ook nooit hele dagen naar school want voordat ik een stoma kreeg liep ik met luiers en had ELKE dag vreselijke buikpijn.
Mijn mama had met de leerplichtambtenaar afgesproken dat ik zou proberen halve dagen naar school te gaan maar heel vaak was ik te ziek en lukte dat niet.
De regels veranderden toen ook nog in 2015 en daardoor moest de school heel veel papieren invullen en van alles aanvragen voor mij waar ze niet zo’n zin in hadden, zeiden ze.
Ik had toen een hele lieve hulpjuf van de OZL die dan ook wel thuis kwam als ik te ziek was om naar school te gaan maar toen de tijd voorbij was dat zij mij gratis mocht helpen, wilde de school haar niet meer omdat ze dan moesten betalen.
Papa en mama zijn vanaf dat moment ook alleen maar bezig geweest om ervoor te zorgen dat ik tóch les kreeg en omdat niks werkte, zijn ze op zoek gegaan naar een andere school. Dat werd de Montessorischool want mijn grote broer en zus hebben ook op zo’n school gezeten en die zijn nu heel knap en hebben een goede baan.
Papa en mama hebben gelijk verteld dat ik erg ziek was maar dat was geen probleem voor de directeur van de Montessorischool. Zij wilden er wel voor zorgen dat ik goed les kreeg, maar die directeur werd ineens ontslagen en er kwam een tijdelijke directeur die ons zou helpen. Dat was een hele lieve directeur die heel veel heeft geprobeerd met gesprekken met de gemeente en het samenwerkingsverband maar steeds kregen papa en mama te horen dat de potjes met geld op waren, dat ze niks konden doen voor ons en dat niets mogelijk was.
Toen is mijn mama rond gaan vragen en heeft de hulp gezocht bij uw ministerie, bij de woordvoerder van meneer Sander Dekker die toen de baas van het onderwijs was. Mama kreeg goede aanwijzingen en zelfs brieven doorgestuurd maar de Montessorischool geloofde het allemaal niet.
Mama heeft heel veel instanties gebeld en uiteindelijk waren daar 2 onderwijsconsulenten die bij ons thuis kwamen en heel veel papieren doorkeken en vragen stelden. Ook zijn zij vaak met papa en mama naar school geweest om te praten.
Ik werd in die tijd ook ál zieker, kon alleen nog een beetje vloeibaar eten en kreeg regelmatig stompen in mijn buik van het drukste kind uit mijn klas als ik eens wel naar school kon.
Ook ging mijn liefste juf plotseling weg van school en sindsdien mocht de KPN klasgenoot niet meer in de klas staan van de andere juffen en deden ze heel naar tegen mij. Ik werd niet geloofd als ik pijn had en zelfs mijn beste vriendje mocht niet even voor de camera van de KPN klasgenoot komen.
Ik mocht nog maar op bepaalde tijden, 3 x per week, inloggen en dan had de juf 15 minuten tijd om mij uitleg te geven en kon ik vragen stellen.
Ze hadden het apparaat in de lerarenkamer gezet dus ik zag mijn klasgenootjes niet meer en vaker ging het mis dan dat het goed ging; De verbinding kwam niet tot stand, de juf was te laat of ik was zelf te ziek, dus zaten papa en mama elke dag met mij en mijn broer lesjes te oefenen en huiswerk te maken, zelfs in de vakanties.
Dat heeft mij best verdrietig gemaakt want daardoor raakte ik ook mijn vriendjes uit mijn klas kwijt.
Er werd eigenlijk nooit gevraagd naar mij, toen ik eindelijk na 2 jaar sparen eindelijk naar Boston kon schreven ze in de mededelingenbrief dat ik voor onderzoek zou gaan…..maar dat was ik 2 jaar eerder al geweest!
Met de kerst, het paasontbijt, de sinterklaasviering of andere speciale dingen, ik hoorde er gewoon nooit bij en het allerergste, er werd een Veilig Thuis melding gedaan!
Ik was zo bang!! Nachten heb ik wakker gelegen, bang dat iemand mij zomaar mee zou nemen, weg van mijn papa en mama. Er werden zulke lelijke dingen gezegd over mijn mama die niet waar zijn, daar ben ik volgens mij alleen nog maar zieker van geworden….Mijn artsen in Boston werden er zelfs boos om dat dit werd gezegd in Nederland.
Papa en mama vroegen de leerling dossiers op van mij en mijn broertje en daar stonden toch rare en nare dingen in en ook leugens, ook over mij en mijn broer en wat ik zou hebben gezegd, daar ben ik nog steeds boos om meneer Slob!
Ik heb geleerd dat ik niet mag liegen maar deze mensen liegen aldóór!
Natuurlijk hebben papa en mama hier iets van gezegd en gevraagd of er gesprekken konden komen met de juffen die dit hadden geschreven en of ze dit wilden veranderen in het dossier, maar dat wilde de directrice niet. Ze wilde ook niet met papa en mama én de juffen praten hierover. Die leugens bleven dus gewoon staan. Hoe zou u het vinden als er leugens over u verteld worden in een dossier en u kunt zich niet eens verdedigen?
Toen ik terug kwam uit Amerika en ik nog moest herstellen van de operatie ging papa elke week naar school om huiswerk op te halen maar ook dat werkte niet, want als ik het niet snapte moest ik de vragen maar opschrijven en het bewaren voor de tijd dat ik in mocht loggen met de KPN klasgenoot.
Toen papa en mama daarover gingen klagen en de onderwijsconsulent school aan de wet herinnerde, kreeg hij een brief van de schooladvocaat dat hij zich er niet mee moest bemoeien. De Montessorischool wilde mij namelijk naar Speciaal Onderwijs sturen en daarvoor wilden ze iets aanvragen bij het samenwerkingsverband maar dan moest er wel geschreven worden dat ik een geestelijke achterstand heb.
Maar ik heb helemaal geen geestelijke achterstand meneer Slob!!
Papa en mama hebben dat zelfs voor de zekerheid laten testen door een hele lieve kindertherapeut en mijn online juf heeft toetsen afgenomen.
Met hulp van de onderwijsconsulent en een boze brief van papa en mama is er uiteindelijk een paar weken een lieve juf geweest van het samenwerkingsverband, wat was dat leuk!
Maar ook zij moest weer stoppen, het ging weer eens om geld…
Het vertrouwen in de Montessorischool is natuurlijk helemaal weg, dat snapt u vast wel, dus gingen papa en mama op zoek naar een andere school.
Sommige scholen zeiden aan de telefoon al dat ze geen ‘zorgenkindjes’ meer aannemen maar gelukkig waren er ook scholen die wél in gesprek wilden.
Dat waren best fijne gesprekken volgens papa en mama, dus elke keer had ik weer hoop, misschien kon ik nu wel naar een school waar ik misschien eerst kan proberen de grote pauze, de gymles, of een knutsel les mee te maken zodat ik nieuwe vriendjes kan maken en kan ik zo vaak mogelijk inloggen met een KPN klasgenoot. En héél misschien, stel nou dat, je weet het niet en hoop doet leven niet waar? maar misschien gaat het wel in de toekomst iets beter met mij en kan ik misschien wel 2 uur of langer vol houden op school…..maar als ik niet eens de kans krijg om het te proberen…..
Want telkens, als een school na het gesprek met papa en mama met het samenwerkingsverband had gepraat, kregen we een brief dat ze mij toch niet konden bieden wat ik nodig heb.
Telkens die hoop, telkens afwachten, ik werd er zo verdrietig van dat ik voor de zomervakantie heb gezegd tegen papa en mama dat ze er beter mee konden stoppen, stoppen met zoeken, stoppen met gesprekken voeren en stoppen met strijden, want niemand wil mij kennelijk….
Dus nu hebben papa en mama voor mij geregeld dat ik maatjes heb om mee te spelen, en online onderwijs krijg en oefen ik natuurlijk ook met papa, mama of oma mijn taakjes. En ik heb mijn sport, Win Tczun, daar ben ik al heel goed in!
Soms doet het pijn als mijn broer thuis komt met verhalen van school, hij zit op een hele fijne school die hem overal bij helpt en ze zijn heel lief voor hem en hebben begrip. Wat zou ik daar straks graag naar toe gaan, ik weet zeker dat ik dan ook kans maak op een diploma.
Ik heb dat begrip nooit gehad meneer Slob.
Niet van de artsen in Nederland maar ook niet in het onderwijs. Dát verdriet is groter dan de pijn die ik al jaren ken en daarom hebben papa en mama ‘maar’ een ontheffing van de leerplicht aangevraagd zodat ik even rust krijg en mijn verdriet een plekje kan geven.
Ik heb geaccepteerd dat ik chronisch ziek ben maar dat betekent niet dat ik een geestelijke achterstand heb en ik kan dus ook best goed nadenken.
En dan heb ik 1 vraag aan u;
Wilt u ook eens nadenken over het geld wat u aan scholen/ samenwerkingsverbanden geeft maar wat niet aan een thuiszitter besteed wordt?
Onderwijs is duur, mijn papa moet daar heel hard voor werken zodat ik toch mijn boekjes en lessen krijg maar eigenlijk is dat toch niet eerlijk?
Ik weet dat ik niet de enige thuiszitter ben, dus meneer Slob, wilt u ook eens aan alle thuiszitters denken en de ouders die zo enorm hun best doen om hun kinderen onderwijs te geven maar daar NIET voor betaald worden? Zou u eens willen nadenken over een oplossing voor al deze kinderen? Natuurlijk kunt u ook met mij hierover in gesprek, dat durf ik best, als u het goed vindt dat mijn papa of mama dan ook mee mag.
Ik hoop dat ik iets van u mag horen.
Lieve groet,
Rico-Jay
#Passend #Onderwijs #minister #chronisch #ziek #lumpsum #basisschool #online #les #corona #crisis
